Burn-out blues: genezen!?

Ik heb haar gisteren bedankt, mijn huisdokter, voor bewezen diensten.

Ik kwam er immers voor het eerst in 11 maanden buiten zonder ziektebriefje dat mijn afwezigheid op het werk vol- of deeltijds verlengt. Het maakte mij emotioneel bij thuiskomst. Er staat nu een punt achter het gelopen medisch parcours en het ‘arbeidsongeschikt’ zijn.

Ik ben heel erg dankbaar dat we leven in een land met een sterke sociale zekerheid en draag daar voortaan nog wat bewuster en nog meer overtuigd toe bij. Ik kan nu een gezicht plakken op iemand die maandenlang een ziekte-uitkering ontvangt en nodig heeft. Tegelijk ben ik blij dat ik er nu geen meer hoef. Dat ik terug aan de andere kant sta en opnieuw mijn bijdrage kan leveren. Voor mezelf en voor wat dit mij oplevert, niet voor wie mij soms het gevoel gaf dat je pas meetelt als je terug werkt en dan liefst nog voltijds.

Ben ik nu ook ‘genezen’ dan?

Ik heb lang gedacht dat dat betekende dat ik mij terug voelde zoals vroeger, zoals voor dit hele proces. Nu besef ik dat dat niet kan of hoeft. Ik denk dat een goeie beschrijving van de voorbije maanden er een van vervellen is. Een oude huid afschudden zodat een nieuwe tevoorschijn komt.

Ben ik nu helemaal anders dan?

Neen, mijn kern is dezelfde gebleven. Ik ben nog altijd wie ik ben en vind nog altijd belangrijk wat ik vond. Ik heb wel een stevige scrub gebruikt waar het ging over mijn fysieke en mentale grenzen, rustpunten en alleen-tijd, inzetten op wat ik belangrijk vind en daarnaar blijven handelen. Het nieuwe huidje dat zich zo toonde zit veel beter.

En ik smeer het voortaan elke dag in met lotion.

 

Burn-out blues: 5 dingen die mij hebben geholpen (2)

Hieronder vind je de 5 dingen die mij de voorbije maanden het meest hebben geholpen en die mee maken dat ik begin deze maand terug aan het werk ging na een burn-outperiode.

(1) Het bepalen van een aantal vuistregels en daar voor langere tijd aan vasthouden

Met hulp van mijn coach stelde ik een Manifesto op. Die inzichten gaven wat structuur aan mijn dagen en weken en brachten rust. Ze zorgden voor focus. Ik fladderde op een gegeven moment alle kanten uit en wilde ALLES doen om snel beter te worden. Als ik dus iemand zag schrijven over hoe fasciatherapie voor hem of een dieptemassage voor haar had geholpen, dacht ik dat ook te moeten proberen om goed en voldoende bezig te zijn met mijn herstelproces. Ik moest toch alles proberen wat anderen had geholpen? Daarover nadenken, afwegingen maken, informatie opzoeken… kostte veel energie, teveel.

Anderzijds was het ook niet zo makkelijk om mezelf te overtuigen dat wat ik wel deed voldoende was. Er doken voortdurend stemmetjes op in mijn hoofd: Ik was toch niet zo ziek? Ik kon toch nog wat meer dan dat? Ik wilde mij kunnen verantwoorden. Met vallen en opstaan heb ik aan mezelf leren toegeven dat ik met recht en rede ‘arbeidsongeschikt’ was en dat het ok was om mijn eigen tempo te volgen en mijn eigen weg te banen richting herstel. Los van wat de stemmetjes in mijn hoofd daarover dachten.

(2) Inzien dat eten mijn vorm van ‘zelfverdoving’ is (dit is een term die Brené Brown gebruikt)

Ik verdoof met eten mijn emoties, vooral negatieve, maar ook positieve. Ik legde het liefst overal een laagje suiker en vet over, dat voelde comfortabeler. Het was lang mijn mechanisme om om te gaan met wat moeilijk is. Eten was mijn manier om op zo’n momenten goed voor mezelf te zorgen. Tegelijk hoorde eten ook bij alle leuke momenten, bij feest, bij vieren en plezier.

Beter letten op wat ik eet en daarbij vooral inzetten op het vormgeven van positieve nieuwe gewoonten (en die inslijten) heeft mij geholpen om beter te ‘voelen’ wat ik wil en nodig heb en daar ook iets mee te doen. Het maakt mij soms wat emotioneler dan vroeger, maar ook meer ‘in touch’ met mijn gevoel. En de verloren kilo’s maken dat ik het compliment krijg ‘dat ik er goed uitzie’ wat uiteraard helpt op een moment dat je zelfvertrouwen niet top is.

(3) Letterlijk in beweging komen

Ik hoorde al vaak dat ik er gebronsd uitzie na deze zomer, ook al ging ik niet met vakantie naar een zonovergoten land. Ik bracht de afgelopen maanden wel veel tijd buiten door, vooral in beweging. Niets groots, maar wel minstens een half uurtje per dag. Wandelen met de hond, fietsen naar de stad, wat werken in de tuin, eens gaan zwemmen,… Dat deed en doet deugd.

(4) Figuurlijk in beweging komen

Ik bleef ook op mentaal vlak in beweging en probeerde geregeld eens iets nieuws: elke avond 3 positieve dingen van de dag noteren, omdenken, energiegevers en-vreters optekenen en de ene inplannen en de andere reduceren, notities nemen tijdens mijn coachingsessies en de inzichten daaruit bijhouden,… Aan het begin van de zomer startte ik ook een ‘bullet journal’. Daarover nog wat meer in een volgende post.

(5) Een toekomstbrief schrijven aan mezelf

Ik kreeg als opdracht van mijn coach, aan het einde van ons traject samen, om een brief te schrijven naar mezelf vanuit de toekomst. Huh? Wat een gek concept, dacht ik.

Het bleek een ongelofelijk krachtig iets om mezelf vandaag toe te spreken, twee jaar verder en met heel wat van mijn demonen achter de rug. Ik kreeg een beeld van waar ik naartoe wil en zo werd ook de weg daarheen duidelijker zichtbaar. Ik heb nu een aantal doelen waar ik naartoe werk en elke dag zet ik kleine stapjes in die richting.

Het raakt mij om deze 5 opgedane inzichten neer te schrijven. Het doet mij terugblikken naar de voorbije maanden en hervoelen hoe moeilijk die zijn geweest. Tegelijk zit het werk er nog niet op. Ik heb nu een 10-tal dagen mijn werk hervat en het is stevig ploegen om geen 5 stappen tegelijk achteruit te zetten. Ik val de afgelopen week terug in mijn eetvalkuil bijvoorbeeld, foeterde alweer op huisgenoten voor problemen die de mijne niet waren en kroop verschillende dagen voor 21u in bed, op van vermoeidheid. Toeme toch!

Het blijft ontzettend  moeilijk voor mij om het lastige gevoel, dat nu bij terug gaan werken na een lange afwezigheid hoort, gewoon te laten zijn. Zonder meer. Verzet is wat pijn lijden maakt. En ik ben heel goed in verzet.

Wat helpt jou door een moeilijke periode heen? Welke tips heb jij voor mijn werkhervatting?

Burn-out blues: ik ben even weg

Een inkijk in de werking van mijn geheugen de afgelopen maanden:

• Ik word gevraagd om 2 keer 23 euro te betalen en leg 4 briefjes van 20 op tafel, want 2 keer 23 is sowieso meer dan 60, toch?
• Op een wandeling wijs ik naar mooie oranje bloemen, die eigenlijk paars en roze zijn.
• Ik raad mijn Lief aan om een bon van de Velouté cadeau te doen, terwijl het restaurant waarop ik doel Voltaire heet.
• Ik heb het over Wijgmaal in plaats van Wilsele.
• Ik leg stellig uit hoe ik ga wandelen om een bepaalde supermarkt te bereiken en sla in mijn uitleg vlotjes een half stadsdeel over.
• Ik ga naar boven om een hotelvoucher af te drukken en kom beneden met de wasmand in mijn handen, maar zonder voucher.

En in mijn emotionele draagkracht:

• Ik begin te huilen wanneer aardappelen en groenten op tijd klaar zijn en het vlees niet doorbakken blijkt, want ik wilde alles zo graag samen op tafel kunnen zetten.
• Ik loop te foeteren op de kinderen die hun taken niet helemaal doen zoals ik dat graag wil.
• Ik ben doodmoe na mijn eigen verjaardagsfeest, omdat er zoveel familie tegelijk was.
• Ik word lastig op de hond die voor de 75ste keer zijn snuit in de groenafvalbak onder de gootsteen steekt, terwijl ik hem al zo duidelijk maakte dat dat niet mag.
• Ik bedenk hele worst-case scenario’s wanneer de roofing eventjes vlamt bij het leggen en droom ‘s nachts van brand en ontij.

En als uitsmijter:

• Ik heb voor het eerst ruzie met mijn Lief, om een prul die ik mij nu zelfs niet meer kan herinneren.

Ik herken mezelf daar absoluut niet in en dat was tegelijk het meest beangstigende van mijn afgelopen maanden. Ik was mezelf helemaal kwijt en dat was stevig schrikken. Complete identiteitscrisis. Elk geloof in eigen-waarde, in wat ik ken en kan, in wat ik voor anderen beteken en kan betekenen, in waar ik voor sta en wat ik kan verzetten. Gewoon weg.

Als een soort van bouwpakket reikte vooral mijn Lief mij mezelf terug aan. Ik weet dat jij dat kan… Ik weet dat jij zo bent… Ik weet dat je weer beter wordt… Er kwam veel overtuigingskracht bij kijken, want ik kon het niet geloven, voelde het niet vanbinnen. Ik legde mij op mijn rug, met mijn pootjes omhoog. Als een lieveheersbeestje dat zichzelf niet meer omgedraaid krijgt.

Er kwam een stevige hefboom bij kijken, maar ik sta nu terug op mijn pootjes. Wat wankel en ik zak er af en toe nog door, maar ik rol niet meer door tot op mijn rug. Ik hoop dat iedere burn-outer een Lief heeft met een even grote hefboom en hetzelfde engelengeduld.

 

Burn-out blues: Burn-out manifesto

Op een afwezigheidsattest verklaart mijn dokter dat ik niet in staat ben om te werken. Voltijds arbeidsongeschikt. Punt.

Er zit bij dat attest jammer genoeg geen begeleidend briefje met richtlijnen over hoe ik terug ‘geschikt voor de arbeid’ kan worden. Geen oefeningen drie maal daags, geen voorschrift, geen pilletje. Worstelen met een burn-out is een doe-het-zelf project en laat dat nu net zijn wat je op dat moment niet heel erg goed lukt.

Ik zocht en vond daarom een coach, eentje die met mij op weg wilde gaan op mijn onbekend terrein. Die stukjes mogelijke weg laat zien op de kaart en af en toe een kronkel kan verklaren. De Jessiesessies zijn nu vaste prik in mijn agenda. Het stapwerk is voor mij, maar zij is een geweldige gids.

Na een aantal sessies, denk ik dat het onderstaande op dit moment mijn roadmap is, mijn burn-out manifesto:

• Niets is permanent. Alles verandert en ook slechte dingen gaan voorbij. Ook aan deze burn-out komt dus een eind.
• Ik blijf naar mijn diëtiste gaan, ook wanneer ik bijgekomen ben of het niet goed heb gedaan.
• Elke dag dat ik thuis ben, ga ik ook even naar buiten. Ik plooi niet louter terug op binnen.
• Op het moment dat ik voel dat ik het nodig heb, ga ik dutten.
• Ik heb mijn eigen gevoelens en problemen. Voor mijn huisgenoten is dat ook zo en daar zijn zij eigenaar van. Ik los hun problemen niet op door ze over te nemen. Daar help ik hen en mezelf niet mee.
• Ik stel elke dag 1 doel en ik denk minstens 1 ding om.
• Ik vergelijk mijzelf, wat ik doe en mijn tempo niet met anderen.
• Door goed voor mezelf te zorgen, zorg ik ook voor wie mij dierbaar is.
• Ik werk aan de verbinding met mezelf.
• Ik gebruik positieve interne taal. Het mag en het kan, maar het moet niet.
• Mijn behoefte is evenveel waard dan de behoefte van gelijk wie anders.
• Ik zet actief in op lichtheid en fun, kietelen inclusief.
• Ik laat los wie ik denk te moeten zijn en omarm vaker wie ik ben.
• Net buiten mijn comfortzone ligt de grootste voldoening.
• Doen is ook een vorm van denken.
• Ik maak een eerstvolgende stap zo klein mogelijk.

De kaart voelt al iets makkelijker leesbaar, wanneer je de legende snapt. Dankjewel gids.

 

 

Burn-out blues: elke dag nemen zoals em zich presenteert

Op een doordeweekse dinsdagnamiddag ga ik even naar mijn 96-jarige oma in het rusthuis. Ik zou het Lief oppikken aan haar werk en heb vooraf nog wat tijd te doden.

Ik vind de oma in de zitruimte, klaar voor een korte voetenmassage die veel deugd doet. Wanneer haar geoliede voeten terug in haar pantoffels zitten, schuifelen we samen naar haar kamer om nog wat te praten.

• ‘Hebt ge vakantie?’ Vraagt ze mij plots, omdat ik er pal in de namiddag ben.
• ‘Neen oma, ik ben op dit moment thuis, in ziekteverlof.’
• ‘Oei? ‘
• ‘Ik zie er niet ziek uit, ik weet het, maar ik heb wat ze noemen een burn-out.’
• ‘Een wat?‘ De oma hoort niet meer zoals toen ze 20 was.
• ‘Een burn-out.’
• ‘Ah zo, dat moet lastig zijn.’
• ‘Het is inderdaad niet zo gemakkelijk. Ik kan er geen pilletje voor nemen. Ik moet nu eerst proberen om veel te rusten.’
• Ze denkt even na. Weet ge, het heeft niet veel zin om dan achteruit of vooruit te kijken. Ge kunt nu best gewoon elken dag nemen zoals em zich presenteert. (denk hierbij haar licht Brussels accent)
• Ik lach vertederd om dit eenvoudige, maar o-zo-rake levensadvies van mijn voormoeder. Ik denk dat je gelijk hebt, oma.  

Bij het afscheid aan de lift geven we elkaar onze gebruikelijke, warme knuffel. Ze pakt mij wat steviger vast dan anders. ‘Als ge niet meer weet waar naartoe, moogt ge altijd naar hier komen.’