Een inkijk in de werking van mijn geheugen de afgelopen maanden:
- Ik word gevraagd om 2 keer 23 euro te betalen en leg 4 briefjes van 20 op tafel, want 2 keer 23 is sowieso meer dan 60, toch?
- Op een wandeling wijs ik naar mooie oranje bloemen, die eigenlijk paars en roze zijn.
- Ik raad mijn Lief aan om een bon van de Velouté cadeau te doen, terwijl het restaurant waarop ik doel Voltaire heet.
- Ik heb het over Wijgmaal in plaats van Wilsele.
- Ik leg stellig uit hoe ik ga wandelen om een bepaalde supermarkt te bereiken en sla in mijn uitleg vlotjes een half stadsdeel over.
- Ik ga naar boven om een hotelvoucher af te drukken en kom beneden met de wasmand in mijn handen, maar zonder voucher.
En in mijn emotionele draagkracht:
- Ik begin te huilen wanneer aardappelen en groenten op tijd klaar zijn en het vlees niet doorbakken blijkt, want ik wilde alles zo graag samen op tafel kunnen zetten.
- Ik loop te foeteren op de kinderen die hun taken niet helemaal doen zoals ik dat graag wil.
- Ik ben doodmoe na mijn eigen verjaardagsfeest, omdat er zoveel familie tegelijk was.
- Ik word lastig op de hond die voor de 75ste keer zijn snuit in de groenafvalbak onder de gootsteen steekt, terwijl ik hem al zo duidelijk maakte dat dat niet mag.
- Ik bedenk hele worst-case scenario’s wanneer de roofing eventjes vlamt bij het leggen en droom ‘s nachts van brand en ontij.
En als uitsmijter:
- Ik heb voor het eerst ruzie met mijn Lief, om een prul die ik mij nu zelfs niet meer kan herinneren.
Ik herken mezelf daar absoluut niet in en dat was tegelijk het meest beangstigende van mijn afgelopen maanden. Ik was mezelf helemaal kwijt en dat was stevig schrikken. Complete identiteitscrisis. Elk geloof in eigen-waarde, in wat ik ken en kan, in wat ik voor anderen beteken en kan betekenen, in waar ik voor sta en wat ik kan verzetten. Gewoon weg.
Als een soort van bouwpakket reikte vooral mijn Lief mij mezelf terug aan. Ik weet dat jij dat kan… Ik weet dat jij zo bent… Ik weet dat je weer beter wordt… Er kwam veel overtuigingskracht bij kijken, want ik kon het niet geloven, voelde het niet vanbinnen. Ik legde mij op mijn rug, met mijn pootjes omhoog. Als een lieveheersbeestje dat zichzelf niet meer omgedraaid krijgt.
Er kwam een stevige hefboom bij kijken, maar ik sta nu terug op mijn pootjes. Wat wankel en ik zak er af en toe nog door, maar ik rol niet meer door tot op mijn rug. Ik hoop dat iedere burn-outer een Lief heeft met een even grote hefboom en hetzelfde engelengeduld.
30-dingen 