Burn-out blues: genezen!?

Ik heb haar gisteren bedankt, mijn huisdokter, voor bewezen diensten.

Ik kwam er immers voor het eerst in 11 maanden buiten zonder ziektebriefje dat mijn afwezigheid op het werk vol- of deeltijds verlengt. Het maakte mij emotioneel bij thuiskomst. Er staat nu een punt achter het gelopen medisch parcours en het ‘arbeidsongeschikt’ zijn.

Ik ben heel erg dankbaar dat we leven in een land met een sterke sociale zekerheid en draag daar voortaan nog wat bewuster en nog meer overtuigd toe bij. Ik kan nu een gezicht plakken op iemand die maandenlang een ziekte-uitkering ontvangt en nodig heeft. Tegelijk ben ik blij dat ik er nu geen meer hoef. Dat ik terug aan de andere kant sta en opnieuw mijn bijdrage kan leveren. Voor mezelf en voor wat dit mij oplevert, niet voor wie mij soms het gevoel gaf dat je pas meetelt als je terug werkt en dan liefst nog voltijds.

Ben ik nu ook ‘genezen’ dan?

Ik heb lang gedacht dat dat betekende dat ik mij terug voelde zoals vroeger, zoals voor dit hele proces. Nu besef ik dat dat niet kan of hoeft. Ik denk dat een goeie beschrijving van de voorbije maanden er een van vervellen is. Een oude huid afschudden zodat een nieuwe tevoorschijn komt.

Ben ik nu helemaal anders dan?

Neen, mijn kern is dezelfde gebleven. Ik ben nog altijd wie ik ben en vind nog altijd belangrijk wat ik vond. Ik heb wel een stevige scrub gebruikt waar het ging over mijn fysieke en mentale grenzen, rustpunten en alleen-tijd, inzetten op wat ik belangrijk vind en daarnaar blijven handelen. Het nieuwe huidje dat zich zo toonde zit veel beter.

En ik smeer het voortaan elke dag in met lotion.